On Loving the Rose

I touched the rose and, I have never been so pricked,
that blood rushed through my hands,
pierced my skin, and escaped my veins.

The rose I’ve seen, crimsoned by my blood
Watered by my sweat, aged by six long years of wait.
Her thorns never dulled by the seasons of sorrows,
And her petals never withered by the swarming locusts.

The pale rose captured the colors of the light;
Illumined the sadness of the dark;
Shone in white-pink brightness of the sunset,
She made the scenery fairer than the most wonderful.

I never found the love of the Rose in calming serene days.
I have not seen her in the movements, as she bends in fair winds.
I have been forsaken to see her budding in the greenery.

Yet I have seen her, withstood the storms of time,
I have found her embracing the soil, her dauntless spirit fights;
I saw her struggling for life, as the nectar being sipped in vehemence.
The rose waited and longed for her time, for her love.

This rose I knew once, and I shall know for the rest of the days
Now, I have to pick her. Cut her from the roots she grew on,
Bring her to the altar to offer before God, where she was made.

And she has to live the purpose, she has to be offered,
This time, not as a prairie rose lonesomely in her lot,
I will carry her down with me, and with me forever. click to continue...

sa hapdi at pag-ibig na isinangkap sa panahon at alaala

Sa hapdi at pag-ibig na isinangkap sa Panahon at alaala



Naisin man ng mga gabi mula ngayon
na muling pag-isahin ang mga sarili ay
wala na akong lakas na igaganti ng
anumang yakap o halik
ang anuman sa aking alaala.

Kung paanong winasak ng kahapon aking isipan
Paano kaya bubuin o hahabiin ng bukas?
Narito at buhay pa rin ang sugat na patuloy
Pang pinadugo ng nakalipas.

Kung sana’y ang isipa’y madaling lumimot
Gaya ng puso, sa mga umaalipin na nagtabi
Ng hapdi at agam-agam.

Kung sana ang init ng yakap at siil ng halik
At mag pangakong minsang binitiwan ay
Hindi kumupas, ng mga taong sagad
Ang tamis ng dila at ang pusong mapanlinlang:

Gaano kaya kainit ang minsang yumakap sa iyong pagkatao?
Sa kaluluwang umangkin at kumubabaw sa puso’t diwa?

Sana’y ang mga gabi at araw na itiniklop ng pagnanasa
Sa taong di-sukat ni nag-alay ng anumang pagmamahal
Ay tuluyan ng kalimutan ng kahapon,
Paslangin ng araw araw sa kasalukuyan
At itakwil ng bukas;

Sana ang mga sandaling umapuhap sa apoy
Na nag-alab sa mga katawang hagod-nginig
Sa kagustuhang pag-isahin ang sarili’t di ang puso
At ang mga nadarang na sarili’y maampat na
Ng katotohanan ng isang pagakakamali;

Paano kaya isinugal ang sarili sa isang pagsukong
Itinaya maging ang hinaharap?
Paano kaya nilasap ang ligayang inihiga sa alinlangan,
Pagkabigo’t sawi?

Saan kaya itinago ang pagtingin sa sariling kapakanan
Upang harapin lamang ang katawang nangailangan?
Nasan kaya ang pag-ibig habang ang isipan ay walang
Bukas na haharapin at walang pangakong tutupdin?

Kung sana’y ang pagsisi’y nakikita ng mata
O naririnig ng tenga o nararamdaman ng mga balat,
Tiyak na ang walang hangga’y tumigil na
Sa pag-inog at paglakad.

Subalit wala nang kahapong babalik,
Hindi rin ngayon darating ang bukas
Hindi rin magtatagal ang kasalukuyan.



Kaya’t kung ang pagtarak ng lumipas
Sa akin ay upang tanggapin ng buong
Loob at kaya ang lahat ng alaala;

Kung ang ngayo’y humihingi ng pagtitiwala
At pananampalataya sa sugatang sandali,
Kung alinlangan ng bukas ay upang maibigay
Ang pangakong iniwan at niyurakan ng iba;

Hayaan mong ibigin kita
Ng isang pag-ibig na di kayang burahin ng
Nakalipas, sirain ng ngayon at buwagin ng bukas.

Hayaan mong mahalin kita ng mga hapdi
Upang Makita ang ang halaga ng lahat
Ng ating mga pasakit;

At sa gitna ang mga pagsubok, panlilibak
Galit, takot maging sa pananabik,
Hayaang ang pag-big na sinuyod ng panahon
Upang matagpuan ay manatili sa
Akin at sa iyo, habang-buhay. click to continue...

Reminiscing the Yesteryears

I’m afraid to face the mornings
With sunset behind:

The walks you once tread,
The memories you once had.

If only kisses were just touch on the lips,
If only the nights of you being together
Were just nearness;

I know I had none of the days of yesteryears,

I’m afraid of the songs, you might have sung,
I’m afraid of the rhymes of poems you might have recited;

I fear the past that lingers to your being,
Of wanting much of them---
Or being delighted to something that was lost—
Of bringing them back.

I know I had none of the days of yesteryears.

Am I accusing you of a crime you did not commit?
Am I too selfish to ask you of total oblivion?
Am I too narrow-minded, to disallow you
In your freedom to remember?

I know I had none of the days of yersteryears

Oh, those days, source of such great pain

Stabbing my heart, pierces my being and wounding my soul—

I’m afraid of the days that you will remember them
With hidden desire and smiles;

I’m afraid of the places you’ve been together
And those will bring back reminiscences;

And you’ll realize he’s better—
And you realize you want him still—
And realize it was not me, all along—

I know I had none of the days of yersteryears. click to continue...